Odcinek [4] "Chwileczka!"/ By Nathalia (Patrycja) ;3

Odcinek [4]:

"Chwileczka!"

To było cudowne uczucie znów ujrzeć Fabiana. Nina  od razu poczuła przypływ energii. Zdążyła przez te dwa lata zapomnieć, jaki był przystojny.

Opanowało ją zmieszanie na myśl o tym, jak dobrze się znali. 

Kiedy go zobaczyła, nie mogła myśleć o niczym innym, tylko o tym, jak bezpiecznie czuła się w jego ramionach.  Potem spojrzał na nią, a w jego oczach dostrzegła radość.

W końcu ją pocałował.

Nina była przekonana, że za nią tęsknił i że pragnął ją zobaczyć tak samo, jak ona jego… To, że mu wybaczyła, z łatwością przeszło jej przez umysł.

Zejdź na ziemię – powiedziała do siebie, zniecierpliwiona.  Prawda jest taka: dwanaście godzin temu zobaczyła go po raz pierwszy, od dwóch lat w dziennym świetle.  Dziewczyna na tę myśl uśmiechnęła się sama do siebie.

W prawdzie nie wierzyła, że go jeszcze kiedyś spotka. Widocznie los sprawił jej miłą niespodziankę.

Nawet dzisiaj Nina, nie mogła zapomnieć o wczorajszym spotkaniu i pocałunku. To była jedyna myśl, która bez przerwy tłukła się jej po głowie.  Z pewnością zobaczy go za kilka godzin. 

Spojrzała z uśmiechem na lustro w swoim pokoju. Mogła wciągnąć mocno powietrze, tylko po to aby sprawdzić, czy to nie sen. Opuszkami palców, przeczesała swoje blond włosy.  Może odrobina makijażu dokona cudu?

Zwykły krem, był jedynym kosmetykiem, który znajdował się na stoliczku obok lustra. Chwyciła opakowanie i nałożyła trochę kremu na wnętrze dłoni, po czym roztarła na płonących policzkach.

Lepiej...No troszeczkę lepiej, ale przynajmniej nie świecą się i są mniej czerwone...

Nina siedziała w salonie, oglądając telewizję. W pewnym momencie rozległ się dzwonek, a potem pukanie do drzwi.  Na jej twarzy ukazał się uśmiech. Wiedziała, że to on: tego władczego pukania nie dałoby się z niczym pomylić i zapomnieć.

Zaschło jej w ustach. W przeciągu kilku sekund znalazła się kuchni, pijąc szklankę wody mineralnej.  Gdy pukanie rozległo się po raz drugi, dziewczyna odchrząknęła:

- Chwileczka!

Jej głos był napięty, ale dało się w nim wyczuć radość. Nina dziękowała losowi, że wrócił.  Wzięła głęboki wdech, poprawiła fryzurę i przygładziła sukienkę…

-Nino! – zawołał Fabian. – To ja.

Ten ukochany głos… Był teraz pełen zmartwienia… skierowanej na nią. Dziewczyna wpatrywała się w klamkę od drzwi, próbując zebrać myśli. Musi być silna. Przez te dwa lata, tylko to sobie powtarzała.

Drżącymi rękami przekręciła klucz w zamku. Ze wzrokiem utkwionym w podłodze otworzyła szeroko drzwi. Całym ciałem wyczuwała bliskość Fabiana.

On ją zmienił. Zmienił całe jej życie.

- Witaj. – rzekł, całując ją lekko w usta.

Mimo że Nina nic nie odpowiedziała jej głos trząsł się. Fabian we własnej osobie, znajdował się zaledwie parę centymetrów od niej.

Fabian minął ją bez słowa i wkroczył do salonu. Zatrzymał się gwałtownie, odwrócił i zaczął rozglądać się po pomieszczeniu

- Nic się tutaj nie zmieniło.

Nina stała w miejscu, jakby ktoś przykleił ją do podłogi, niezdolna wymówić słowa. Nie mogła jednak powstrzymać wypełniających ją uczuć…

__________________________________

Cześć wam kochani ;*

Chciałam was bardzo przeprosić, że musieliście długo czekać na ten rozdział. Ale sami wiecie. Rok szkolny się zaczął -.- Trzeba znów się uczyć....

Tak czy siak dziś postanowiłam was zaskoczyć i dodać o to ten rozdział. Mam nadzieję, że wam się spodoba ;)

Next! - 10 komentarzy!

Bye.

Nathalia/Patrycja ;3

xoxo.