Odcinek [1] "Tak, jestem Nina Martin."/ By Nathalia (Patrycja) ;3

Odcinek [1]:

"Tak, jestem Nina Martin."

Dwa lata później…

Znany londyński sklep mody pękał w szwach. Nina przedzierała się przez tłum, oglądając wystawione towary, przeważnie zbyt drogie na jej kieszeń. Jednak kilka z nich podsunęło jej niezłe pomysły.

Niedawno wróciła do Anglii, do Londynu. Po kłótni z Rutterm rzadko bywała tutaj. Powrót do ojczyzny jak zwykle przywołał wspomnienia, obudził uśpione sumienie.  Tysięczny raz  zadała sobie pytanie, czy słusznie  postąpiła, nie jadąc wtedy  na lotnisko, aby powstrzymać chłopaka.

Powiedz, Babiciu, że jest tam szczęśliwy – błagała w myślach nieżyjącą babcię.

Za każdym razem, gdy nadchodziły ją wątpliwości, tłumaczyła sobie, że to była jego decyzja. Niewiele osób ma tyle szczęścia, co on. Ale czy poznałaby go po dwóch latach? Żal ścisnął jej serce, że nigdy do tego nie dojdzie. Źle znosiła brak kontaktu z Fabianem.

Na wspomnienie, tego przykrego incydentu, przeszedł ją zimny dreszcz. Wciąż brzmiały jej w uszach, jego krzyk, głos.  Nadal pamiętała zimne, pogardliwe i ostatnie spojrzenie.  Spróbowała skupić uwagę na planowanych zakupach, ale odstraszyły ją ceny. Nagle usłyszała jedno zdanie, które sprawiło, że zamarła w bezruchu.

- Nino, uśmiechnij się. – rzekła idącą z tyłu, za przyjaciółką Amber Millington

.

Nina zwróciła głowę w stronę tłumu, obserwującego kolejkę elektryczną na jednej z ekspozycji we wnętrz sklepu. Dokładnie na wprost, tyłem do niej, stał wysoki brunet w towarzystwie kobiety.

Kobieta z uśmiechem zwróciła ku niemu twarz. Wtedy Nina zobaczyła jej profil.  Choć minęły te dwa lata, Nina natychmiast rozpoznała tę kobietę. Zaszokowana, zamarła w bezruchu. Obserwowana wyczuła jej natarczywe spojrzenie. Podniosła na nią wzrok. Kobieta poszła w jej ślady. Widocznie zaciekawiła ją zdumiona mina Niny, bo uniosła wysoko regularne brwi. Szepnęła coś do chłopaka, po czym ruszyła  w jej stronę. Jedno spojrzenie na kruchą postać o regularnych rysach rozproszyło ostatnie wątpliwości Niny.

- Przepraszam, że panie niepokoję – zagadnęła starsza pani – ale zauważyłam, że pani obserwuje mnie i mojego syna. Czy nie jest pani przypadkiem…

Zanim Nina zdołała wydobyć głos ze ściśniętego gardła, wysoki brunet w kaszmirowym płaszczu odszedł od kasy w kierunku półek z ciuchami. Przystanął, poszukał wzrokiem matki. Dostrzegłszy Ninę, wbił w nią znane spojrzenie.

Dziewczyna wstrzymała oddech. W mgnieniu oka podjęła decyzję.

- Tak, jestem Nina Martin. – oznajmiła bez wahania.

____________________________
Witam was ;>

Przepraszam was, jeśli tak długo nie pisałam, ale wiecie - kłopoty ze zdrowiem. :< Dziś odcinek, ale znów krótki. Kolejne na pewno będą dłuższe. Aaaa. Bardzo wam dziękuję za 11 komentarzy pod mym ostatnim postem. Jesteście kochani *.* Kolejna część pojawi się już niebawem. A teraz zapraszam do czytania i wyrażania swoich opinii.
Neeext - za przynajmniej 15 komci ^_^


Trzymajcie się ;)
Nathalia/Patrycja ;3